Een foto van Karl Brabants zet Marlies De Munck aan het denken. Hoe kan een beeld een berg vatten? Het beroemde aforisme van zenmeester Ch'ing-yuan Wei-hsin begeleidt haar a naar de betekenis van de foto: ‘Voordat ik dertig jaar Zen had gestudeerd zag ik bergen als bergen, en waters als waters. Toen ik tot dieper inzicht kwam, bereikte ik het punt waar ik zag dat bergen geen bergen zijn, en waters geen waters. Maar nu ik tot de ware kern ben gekomen heb ik rust. Want ik zie bergen weer als bergen, en waters weer als waters.’ Op het ritme van deze wijsheid verkent ze de oppervlakte en de diepte van het beeld, de flits van het moment en de opeenstapeling van tijd. Zo ontplooit dit essay zich tot een zoeken dat universeel is voor het kijken naar fotografie, kunst en misschien wel naar de wereld.