Na Zon en 2050 zet Verhelst met Zabriskie de kroon op zijn poëtische verbeelding van waar we als mensheid op afstevenen.

Wie of wat zullen we vinden
als we ’s nachts plankgas over de zoutvlakte scheuren
onder de onmetelijke sterrenhemel –

wat zal er in het licht van de koplampen springen?
Heeft het fosforescerende ogen?
Zal het ons tijdens die ene seconde willen aankijken?

In Zabriskie wordt de ene na de andere reis ondernomen – een droom achterna. Tijdens die voyages zijn er rituelen, gezangen, luchtspiegelingen, visioenen en openbaringen. Er is het zoeken naar vormen van afscheid, maar telkens is er ook het verlangen een glimp op te vangen van een sneeuwluipaard, een zabriskie, omdat het leven betekenisloos is zonder verlangen.
Zabriskie is een ode aan kunst, aan hoop, aan rituele taal, aan beelden, aan poëzie.
Verhelst schept een draaikolk van betekenissen in een verbluffend universum.