In Barcode van stilte wil Hester Knibbe vat krijgen op de fundamenten onder ons bestaan. Ze gaat erin op zoek naar de stilte die je kunt ervaren in de marge van de samenleving, of juist in de hectiek ervan. Naar de stilte die je ongewild  vervalt of waarin je taal vindt voor je emoties. Naar de stilte die huist in onze dagen en jaren, in onze geest. Naar de stilte die droom en realiteit verbindt: ‘het vertrouwde/geruis – nooit zullen we weten/ hoe het klinkt als dat ophoudt.// Als het scheuren van tijd?’